Bomenritueel

Niets vermoedend fiets ik naar het plein voor een boodschapje. Ik hoor in de verte al een onheilspellend lawaai. Shiiiiiiiit alle bomen omgehakt er staan er nog twee. Wel 30 a 40 kastanje bomen stonden daar. Dag in dag uit genoot ik van die bomen. In het voorjaar als de eerste blaadjes er aan kwamen, daarna als ze bloeiden met hun rode kaarsen. In de herfst als ze hun kastanjes lieten vallen en in de winter als lampjes in hun mooie kale takken sierden. Zoals met alle bomen in mijn omgeving was ik ook met deze diep verbonden. Kleddeng, alsof ik een stomp in mijn maag krijg. De tranen schieten in mijn ogen en de eerste opwelling is dat ik gelijk rechtsomkeert maak naar huis. Maar de boodschapjes moet ook gedaan en Jasmijn is met mij mee omdat ze van haar eigen centjes iets wil kopen. Dus ik verbijt me en loop de winkel in. Echt helemaal geshockt. Pffffff. Eenmaal weer thuis aangekomen doe ik mijn best om het maar te accepteren, ik doe er namelijk toch helemaal niets aan. Dus adem in adem uit en laat het los. Oké. Een dag later ga ik weer op m'n fietsje richting plein (ben niet goed in het dagen vooruit plannen qua boodschappen dus ik ga elke dag) Daar aangekomen lukt het me aardig om het te accepteren. Maar als ik naar die stompen kijk, ze hebben ongeveer 50 cm van de stam laten staan, voel ik dat de energie er nog helemaal boven hangt, alsof het geamputeerd is. Het voelt echt helemaal niet oké. Ik ben op het moment de boeken van Marko Pogacnik aan het lezen en waarin hij zulk soort situaties beschrijft en dat hij met mensen erop uit trekt om zulk soort plekken weer in harmonie te brengen. En altijd als ik dingen lees ga ik er zelf mee aan de slag en verbind ik het met m'n dagelijks leven dus zo ook nu. Dat kunnen wij ook, maar omdat nu op mijn eigen boodschappenplein te doen met alle winkelende mensen boodschappen karren en parkerende auto's en niet in de laatste plaats iedereen uit mijn buurt die daar ook zijn boodschappen komt doen. Intussen had ik al wat mensen bij elkaar getrommeld om dit samen mee te gaan doen en leg mijn "probleempje" voor. Nou dan doen we het toch als het donker is oppert Moniek.



Zo gezegd zo gedaan, Hans zoekt een mooie steen uit en wij allemaal een mooie glimmende kastanje en daar gaan we, met z'n vieren in het donker, op naar het plein. Hans, Moniek, Lia en ik. Heerlijk is het buiten, in september ruikt het zooo lekker. Eenmaal daar aangekomen, zien we gelijk de stronk waar we straks de steen en de kastanjes gaan neer leggen. We besluiten dat we eerst even het hele plein rond lopen langs alle omgezaagde kastanjes. We raken alle stronken even aan. Pffff dat voelt voor mij wel heftig zeg. Ik voel vooral aan de ene kant bij elke boom mijn zonnevlecht samen trekken en het voelt echt pijnlijk. Ik voel dat ik bij elke boom die ik aanraak de energie met me meeneem. Het rare is dat het aan de ander kant veel minder heftig aanvoelt. Nadat we langs alle bomen zijn gelopen gaan we naar de ene stronk waar we ons ritueel gaan doen. Hans legt de steen boven op de afgezaagde stam en wij leggen onze kastanjes erbij. We leggen alle vier een hand op de stam. Dan vraagt Moniek aan de energie of het zich wil verbinden met de steen. In eerst instantie duurt het even vooral van de bomen aan de heftige kant. Dan begint de energie in beweging te komen, als een soort sneeuwbal, er ontstaat een soort multi dimensionale lemniscaat met als middelpunt onze steen. Wij ervaren dat alle vier. Dan voelen we dat de energie zich helemaal in de steen terug trekt.
We blijven nog heel even staan, dan pakt Hans de steen op en laat ons voelen dat hij helemaal warm is, echt een wonderlijk gevoel, voor ons een teken dat de missie tot zover is geslaagd. We pakken elk onze kastanje en gaan op weg naar de plek waar we de energie heen brengen, het bosje achter ons huis, het paardewed

Hans loopt voorop met de steen en ik daarnaast. Het voelt haast plechtig. We worden ons ineens bewust dat er een hele stoet natuur (boom) wezens achter ons aanloopt. Ik voel dat ik verschuif naar een andere bewustzijnsstaat, de hoedanigheid van mijn elvenzelf, ik loop zelfs anders dan dat ik anders loop. Het is zo bijzonder, dat kan ik echt met geen mogelijkheid beschrijven. Haast magisch. We lopen het donkere bos in, er zijn vaak zwervers en junks in dat bos te vinden en m'n menselijke zelfje voelt zich een beetje onveilig, maar als ik dan weer verschuif naar mijn natuurwezens bewustzijn dan voel ik me zo ongelofelijk thuis in het donkere bos, met al die natuurwezens die achter ons lopen. Het verschil in gevoel is gewoon tastbaar. Helemaal thuis in verbinding met mijn meest authentieke zelf. Op de plek aangekomen legt Hans de steen op een bemoste boomstam tussen het gras en de brandnetels. En ogenblikkelijk voelt het bosje anders, verrijkt ofzo. We voelen de energie vrij komen. De deva van het bosje, een ruimtefee (een natuurwezen dat de balans tussen natuur en cultuur bewaart), die ik altijd boven het bos ervaar, bedankt ons. Ook hier schieten woorden weer tekort. Ik voel me zo één, en vind het zo bijzonder dat ik dit aan het doen ben met deze mensen en deze natuurwezens. Eigenlijk wil ik hier wel gewoon blijven. Maar ja.... Als we voldaan terug naar huis gaan laten we de steen nog een nachtje liggen, de kastanjes nemen we nog even mee, die gaan Hans en ik morgen planten in het paardewed. Nu maar afwachten hoe het morgen voelt als ik door het paardewed fiets op weg naar het plein om mijn boodschappen te doen.
Ik laat het jullie nog wel weten......