De Beker

Ik loop de trap af naar beneden, diep de aarde in. Daar woont de vrouwe van de volheid van het leven.
Ik wil graag wat opheldering over een plek in mijn lichaam, net onder mijn keel. Er zit daar iets, een ding. Ineens voel ik dat daar een beker zit, zo’n soort tinnen beker op een voet, het lijkt ook wel zo’n avondmaal beker. Hij is ook gevuld met een rode vloeistof. Ik hoor: “dit is de beker die je niet wil drinken”. Ik voel zooo’n diep verdriet. Ik hoor “Het verdriet houdt je tegen”.
Ik klap bijna dubbel van het verdriet, alsof mijn hart breekt. De scheiding die je zelf maakt, daar gaat het de hele tijd al over. Het heeft met thuis te maken, mijn thuis. Ik voel dat als ik de beker leeg zou drinken dat er iets in mij heel wordt. Alsof de losse delen één worden. Waarom drink ik hem dan niet? Omdat de verbinding met thuis zoooo pijnlijk is en tegelijkertijd voel ik zo’n verlangen. Ik ontzeg me iets wat me al lang toebehoord, uitvloeiend uit de oude illusie van de scheiding. Ik voel nu dat de rode vloeistof staat voor het bloed van de aarde, als ik drink kies ik ten volle om hier te zijn en me helemaal met de aarde te verbinden. De wortel van de pijn ligt in de angst om mijn verbinding met thuis te verliezen. Ergens blijf ik dus overal tussen hangen. Het is tijd om te drinken.
Ik drink en geef me over aan de duizelingwekkende val in het diepste van de aarde. Ik ben los. Ik breek in duizend stukken. Er ontstaat een universum op zich, ik….de cirkel van ik….God…..ik ben ook God. Durf ik dit…..durf ik los van God te zijn….durf ik zelf God te zijn…..dat is dus waar het om draait….daar ga ik mij maar op richten de komende tijd

De Steen (vervolg op bomenritueel)

Elke keer als ik de steen pak die we voor het bomenritueel gebruikt hebben (zie vorige blog) voel ik zoveel energie en begint gelijk mijn ruggengraat helemaal te tintelen en voel ik precies dezelfde sfeer als de sfeer die ik ervaarde in het bosje achter ons huis tijdens het ritueel.
Dus besluit ik, dat eens nader te onderzoeken en de tijd te nemen om er even in te gaan.
Vanochtend heb ik daar even de rust en de tijd voor. Ik ga zitten leg de steen op mijn schoot en houdt hem met beide handen vast. Haast ogenblikkelijk kom ik weer in die andere sfeer. Ik voel een uitbreidende beweging naar beneden toe en laat me mee stromen op de energie. Ik ben onder de aarde in een mosgroene holle ruimte. Aan de linker kant is de wand gevormd door de wortels van een grote boom. Op de grond staan een soort reuzenkastanjes in een kring. Op één daarvan ga ik zitten. Ineens word ik een aanwezigheid gewaar, het voelt heel bekend en vertrouwd maar waarvan weet ik niet. Ik zie een vrouwen gestalte, heel licht en fragiel, ik weet dat ze Lithania heet. Ze buigt zich voorover en geeft mij iets, het is een soort diadeem met een symbool erop dat zij ook op haar derde oog en haar hartchakra draagt. Als ik het op zet valt het symbool precies op mijn derde oog. Ze wenkt en ik ga met haar mee.

Op hetzelfde moment sta ik voor een hele grote boom. De kleuren zijn prachtig, ik zie een soort gouden wolkerige energie om de kruin van de boom heen. Zij zweeft om de boom heen en maakt met haar handen een soort ontvouwende bewegingen alsof de boom zich steeds verder uitbreidt en ontvouwt onder haar handen. Ik kijk ademloos toe. Voor mijn gevoel is deze boom een energetische blauwdruk van een stoffelijke boom en door de diadeem ben ik staat om de deze energetische laag te aanschouwen. Dit is de energie die ten grondslag ligt aan de stoffelijke wereld. En ik ervaar een scala aan gevoelens als ik er naar kijk. Ik draai rond en kijk op deze manier ook naar het struikgewas en de bomen erom heen. En overal waar ik kijk zie ik energiepatronen vol potentie.
En ik voel de essentie, die ik echt nooit in woorden uit kan drukken omdat het om sferen gaat. Maar achter het gevoel gaat een hele wereld schuil.

Als ik weer terug ben in mijn dagelijkse zelf besef ik dat dit ook deel is van het subelementaire niveau, het rijk van de natuurwezens, dat de basis is van de stoffelijke natuur. Van hieruit ontstaat alles. En dat de sfeer waar ik in was tijdens het bomen ritueel hetzelfde was. Ineens is dat ook heel logisch omdat de stoffelijke bomen al weg waren en wij juist het energetisch patroon van de bomen in de steen hebben verzameld en vrij gelaten in het bewuste bosje.
De diadeem bewaar ik diep in mij zelf en weet dat ik hem nog vaak zal gebruiken om deze schoonheid te aanschouwen. En drie keer raden wat ik op zet als ik morgen door het bos naar m’n werk fiets.