De
treek is voor mij mijn “thuis” bos. Daar ben ik voor het eerst bewust
geworden van mijn contact met natuurwezens en altijd als ik er kom maakt
mijn ziel een sprongetje. Maar deze zomer trokken we (Hans en ik) op de
een of andere manier toch meer naar water en polder. Maar vandaag na
voor ons een lange tijd, eindelijk weer eens naar de treek. Jippieieie!
We stappen uit de auto en ik neem een diepe snuif, zoals ik altijd doe
als ik hier ben alsof ik het helemaal in me op wil nemen. We lopen het
pad op en al gelijk is er een soort onrust in het bos. Even later komt
er zelfs een auto over het pad scheuren, nou ja dat hebben we nog nooit
meegemaakt. Op verschillende plekken klinkt ook lawaai, geen flauw idee
waarvan. Een beetje een unheimlich gevoel, maar dat druk ik weg, ik ben
in m’n bos en hier voel ik me thuis, houd ik mezelf voor.
We hebben zo onze bijzondere plekjes en een van deze plekken is een wat opener natte plek, waar heel veel mos, bosbessen, lariksen en berkjes staan. Het is het gebied van Liliane, de vrouwe die over de waterhuishouding van de treek gaat. Meestal als we het paadje oplopen breekt het zonnetje door en sprankelt en glimt alles je tegemoet op deze plek. En Liliane is altijd gelijk aanwezig en maakt dan een soort verwelkomende beweging, heel vriendelijk en omhullend. Waardoor je je meteen helemaal thuis voelt hier. Maar nu is het anders, sterker nog, het geeft een gevoel alsof ik verdwaald ben, het ziet er anders uit, het voelt anders en waar is Liliane? Ze is er wel maar diep verscholen. Het voelt leeg, onbehaaglijk en een beetje verdrietig (wat ten dele natuurlijk ook onze eigen invulling is) Het paadje is ook dichter gegroeid als een soort buffer waarachter ze zich verschuilt. We lopen verder een ander deel van het bos in en wat verderop merk ik dat er ineens toch een rust over me daalt en dat ik nu op een andere plek de glans ervaar die ik voorheen altijd bij Liliane voelde. We lopen nog verder naar de krachtplek om ons nog even op te laden maar ook daar voelt het anders.
Een week of wat later gaan we weer naar het bos, dit keer samen met Moniek, en deze keer wordt duidelijk wat er aan de hand was de vorige keer. Het begint als we ons verbinden bij de grote beuk “Donedrill”, meteen wordt mijn aandacht gevestigd op een wezentje, dat er een beetje takkerig elfachtig uit ziet. Ongeveer een meter hoog. Hij loop maar heen en weer te ijsberen, waar is het, waar is het….. Hij zoekt duidelijk naar iets wat hij niet kan vinden. Hij maakt een ontheemde indruk. Ik maak contact met hem en tegelijkertijd neemt hij een sprongetje mijn energieveld in, alsof hij in mijn armen springt. Ik voel dat hij met me mee gaat de rest van deze wandeling. We lopen verder en als we op de plek van Liliane komen wordt ons duidelijk wat er aan de hand is. Het ziet er uit als een ravage, overal boomschors, takken en omgekapte lariksbomen. Het wezentje wat bij mij was, was dus verbonden met een van deze bomen. OOOOOH, t is wel slikken hoor! Ik loop naar een plek waar allemaal stukjes schors liggen, ik merk gelijk op dat het heerlijk ruikt. We gaan even zitten om ons te verbinden. Enerzijds “slik” maar anderzijds voel ik ook dat dit een doel heft. En dat zoals alles in deze tijd, ook dit vertrouwde stukje omvergegooid word, zodat we ons kunnen openen voor verandering. Dat dit ons aanzet tot het verkennen van nieuwe stukjes bos. Liliane was er nog steeds wel maar verder weg, hoger over een groter gebied, alsof ze niet meer alleen in dit specifieke stukje bos te vinden is. Ik verbind me ook nog even met het boomwezentje en vraag of jij hier wil blijven of verder met me mee wil. Hij gaat verder met me mee is het antwoord. Dus raap ik een heerlijk geurend stukje lariksschors op om mee te nemen.
We lopen verder en ik merk op dat ik getrokken word naar de plek waar ik
vorige keer heel veel energie had gevoeld. Dus besluiten we daar heen
te lopen. Ook hier zijn heel veel bomen gekapt. Maar het voelt toch
goed, alsof er heel veel ruimte is ontstaan. Er is een speciale plek die
onze aandacht trekt, waar juist door de ruimte die gecreëerd is, een
bijzonder energie voelbaar is. We gaan aan de rand van van de plek
zitten en verbinden ons met elkaar (Hans, Moniek en ik) en met de plek.
Met dat we elkaar handen vasthouden, valt mijn mond open van verbazing,
er is een enorme elvenzaal verrezen op deze plek. Zucht….zooo mooi. Ik
kan eigenlijk niet goed uitleggen wat er allemaal door me heen gaat. Als
ik het uitspreek, blijken de anderen het ook te zien/voelen. Het zijn
niet de ondeugende speelse elfen die ik anders meestal ervaar, maar een
soort meer etherische elfen, een beetje zoals in Lothlorien uit LOTR. Ik
voel dat deze plek heel belangrijk is voor ons bewustzijn en dat er
veel meer van deze plekken zullen komen. Iedereen die hier komt en zich
verbindt kan een bewustzijn sprong maken. Het is een markeringspunt van
een nieuw tijdperk ofzoiets. Zucht…het voelt zo speciaal en zooo mooi.
Grote aantallen natuurwezens stromen samen aan de rand van de plek
tussen de bomen, ook het boomwezentje wat met mij is gegaan wordt
opgenomen in deze plek. Er is één elf in het bijzonder waarvan ik weet
dat hij een soort contactpersoon voor ons is en zijn naam is Nurion (je
spreekt uit Noerion)
NURION SPREEKT:
Hoor mijn roep! Het is tijd om te verenigen, alle lagen, alle wezens, elven, mensen, natuurwezens, engelen. Er zullen portalen onstaan waarvan deze elvenzaal er een is, waar alle lagen van tijd en ruimte met elkaar in verbinding staan. Een punt in bewustzijn.
Door het ontstaan van steeds meer van deze punten, vormt zich een netwerk van “punten van bewustzijn” over de aarde. Ik roep de jullie op, om je met deze punten te verbinden. Daarmee wordt zowel ons als jullie bewustzijn vergroot. (ik zie wat er gebeurd als we dat doen, er klapt iets uit op het moment dat we ons ermee verbinden, alsof we op het zelfde moment in verbinding staan met alle dimensies en lagen, de som is meer dan de afzonderlijke delen) Vanaf de tijd van Lemurie hebben wij ons langzaam terug getrokken uit deze sfeer maar nu in deze veranderende tijden, is de tijd daar om ons weer met jullie te verbinden. En deze vereniging zal een domino effect teweeg brengen. Ik vraag jullie om het bestaan van deze plek(ken) met zoveel mogenlijk mensen te delen en de mensen, die dit herkennen in zichzelf, mee te nemen. Zodat dit netwerk een baken zal zijn in deze roerige tijden.
Er zullen momenten zijn dat je door de spanning en de chaos op aarde haast vergeet wie je bent en wat je hier komt doen, er zullen momenten zijn dat je het nodig hebt om je even terug te trekken uit de roerige wereld en je zelf weer even bij te laden, dan nodig ik je uit om je hier te komen laven want onze collectieve verbinding creëert een energie reservoir waar je ten alle tijden uit kunt putten. En door onze vereniging zullen we een ruimte creëren waar je helemaal jezelf kunt zijn, jezelf kunt helen, jezelf kunt herinneren. Wij zijn zo opgetogen over deze nieuwe fase. Wij danken en groeten jullie in liefde!
De keer daarna dat we naar het bos gaan is de plek nog kaler gemaakt, al het gras ik nu ook weg. Alleen een dikke laag bruine humus. Enerzijds wel heel kaal en leeg, maar als we ons verbinden is de zaal er nog steeds. Ineens herinnert Hans zich dat hij deze plek eerder heeft gezien. En op de een of andere manier past het ook wel, ruimte voor nieuw. Er hangt een briefje op een boom in de treek dat alle bomen met rode stippen in de treek gekapt worden om ruimte te maken voor andere planten en bomen. Het is niet mijn sterkste kant om dit te aanvaarden maar voel toch dat het goed is.
