Ik wil graag wat opheldering over een plek in mijn lichaam, net onder mijn keel. Er zit daar iets, een ding. Ineens voel ik dat daar een beker zit, zo’n soort tinnen beker op een voet, het lijkt ook wel zo’n avondmaal beker. Hij is ook gevuld met een rode vloeistof. Ik hoor: “dit is de beker die je niet wil drinken”. Ik voel zooo’n diep verdriet. Ik hoor “Het verdriet houdt je tegen”.
Ik klap bijna dubbel van het verdriet, alsof mijn hart breekt. De scheiding die je zelf maakt, daar gaat het de hele tijd al over. Het heeft met thuis te maken, mijn thuis. Ik voel dat als ik de beker leeg zou drinken dat er iets in mij heel wordt. Alsof de losse delen één worden. Waarom drink ik hem dan niet? Omdat de verbinding met thuis zoooo pijnlijk is en tegelijkertijd voel ik zo’n verlangen. Ik ontzeg me iets wat me al lang toebehoord, uitvloeiend uit de oude illusie van de scheiding. Ik voel nu dat de rode vloeistof staat voor het bloed van de aarde, als ik drink kies ik ten volle om hier te zijn en me helemaal met de aarde te verbinden. De wortel van de pijn ligt in de angst om mijn verbinding met thuis te verliezen. Ergens blijf ik dus overal tussen hangen. Het is tijd om te drinken.
Ik drink en geef me over aan de duizelingwekkende val in het diepste van de aarde. Ik ben los. Ik breek in duizend stukken. Er ontstaat een universum op zich, ik….de cirkel van ik….God…..ik ben ook God. Durf ik dit…..durf ik los van God te zijn….durf ik zelf God te zijn…..dat is dus waar het om draait….daar ga ik mij maar op richten de komende tijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten